Όλα τα ξέχασες τίποτα πια δε θυμάσαι
απ’ της αγάπης μας τις γλυκιές βραδιές
Τώρα τα’ απόβραδα σ’ άλλη αγκαλιά κοιμάσαι
κι εγώ μονάχος μου μόνος μου σαν χθες
Γιατί μ’ αρνήθηκες και ζω με το παράπονο
γιατί μ’ αρνήθηκες και ζω με το καημό
Μέσ’ της ζωής μου το ατέλειωτο κενό
μόνο εσένα αγάπη μου έχω ν’ αγαπώ
έχω ν’ αγαπώ
Όλα τα ξέχασες ούτε που ρωτάς για μένα
αν ζω ή πέθανα αν υπάρχω πια
Άφησες πίσω σου όνειρα ναυαγισμένα
κι’ ένα παράπονο μέσα στη καρδιά
|
Όla ta kséchases típota pia de thimáse
ap’ tis agápis mas tis glikiés vradiés
Tóra ta’ apóvrada s’ álli agkaliá kimáse
ki egó monáchos mu mónos mu san chthes
Giatí m’ arníthikes ke zo me to parápono
giatí m’ arníthikes ke zo me to kaimó
Més’ tis zoís mu to atélioto kenó
móno eséna agápi mu écho n’ agapó
écho n’ agapó
Όla ta kséchases ute pu rotás gia ména
an zo í péthana an ipárcho pia
Άfises píso su ónira nafagisména
ki’ éna parápono mésa sti kardiá
|