Ποιο άρωμα να πότισε το στόμα, το φιλί σου,
και μέθυσε ο άνεμος που έφτασε μαζί σου;
Μέθυσε και η θάλασσα, η γη που σε κρατάει,
η σπίθα μες στο βλέμμα σου χίλιες φωτιές γεννάει.
Κι ανθίζω σαν τριαντάφυλλο,
όταν μιλώ για σένα,
φως απαλό του δειλινού,
γλυκοπαραμυθένια.
Ποια άνοιξη να μ’ έφερε στον κήπο της καρδιάς σου,
και γίνομαι μικρό παιδί σαν βρίσκομαι κοντά σου;
Χίλια τραγούδια έγραψα, για να σε ζωγραφίσω,
μα λόγια δεν υπάρχουνε, για σένα να μιλήσω.
|
Pio ároma na pótise to stóma, to filí su,
ke méthise o ánemos pu éftase mazí su;
Méthise ke i thálassa, i gi pu se kratái,
i spítha mes sto vlémma su chílies fotiés gennái.
Ki anthízo san triantáfillo,
ótan miló gia séna,
fos apaló tu dilinu,
glikoparamithénia.
Pia ániksi na m’ éfere ston kípo tis kardiás su,
ke ginome mikró pedí san vrískome kontá su;
Chília tragudia égrapsa, gia na se zografíso,
ma lógia den ipárchune, gia séna na milíso.
|