Εγώ όταν σ’ αγάπησα
τα φώτα είχα αναμμένα,
περνούσαν τραίνα κι έκανα
σχοινί μου τον καπνό.
Κι αν τα χαρτιά που κράταγες
ήταν σημαδεμένα
κάθε φορά που πέφταμε
σου έδειχνα ουρανό.
Δύο – δύο μας δέχεται το φως
και στο σκοτάδι μόνοι
καρδιά που κράτησα ανοιχτά
τα μάτια σ’ άγριο βοριά
ποτέ δε μετανιώνει.
Εγώ όταν σ’ αγάπησα
ο κόσμος μ’ αγαπούσε
ουράνιο τόξο άπλωνα
πάνω μου να γλιστράς.
Ένα τραγούδι κράτησα
το μόνο που γελούσε
σαν νιώθεις λίγο τον καιρό
να μου το τραγουδάς.
Δύο – δύο μας δέχεται το φως
και στο σκοτάδι μόνοι
καρδιά που κράτησα ανοιχτά
τα μάτια σ’ άγριο βοριά
ποτέ δε μετανιώνει.
Εγώ όταν σ’ αγάπησα
τα φώτα είχα αναμμένα.
|
Egó ótan s’ agápisa
ta fóta icha anamména,
pernusan trena ki ékana
schiní mu ton kapnó.
Ki an ta chartiá pu krátages
ítan simadeména
káthe forá pu péftame
su édichna uranó.
Dío – dío mas déchete to fos
ke sto skotádi móni
kardiá pu krátisa anichtá
ta mátia s’ ágrio voriá
poté de metanióni.
Egó ótan s’ agápisa
o kósmos m’ agapuse
uránio tókso áplona
páno mu na glistrás.
Έna tragudi krátisa
to móno pu geluse
san nióthis lígo ton keró
na mu to tragudás.
Dío – dío mas déchete to fos
ke sto skotádi móni
kardiá pu krátisa anichtá
ta mátia s’ ágrio voriá
poté de metanióni.
Egó ótan s’ agápisa
ta fóta icha anamména.
|