|
Βαδίζω μπρος και σε κοιτώ μέσα στα μάτια λιώνω.
Δε σκέφτηκα ποτέ πως θ’ αντικρίσω τόσο πόνο.
Ένα άρωμα νεκρού δικού σου ανθρώπου μόνο.
Θυμίζει αυτή την απουσία που κερνά το χρόνο.
Ένα αιώνιο αντίο στου έρωτα το χάρτη.
Χάνοντας στίγμα ύπαρξης ποιος να ζητήσει κάτι.
Πού να τ’ ακούσουν οι σκιές απ’ της καρδιάς την άκρη.
Και να γεμίσουν με φωνές της μοναξιάς το πάρτι.
Σαν να βουτώ γυμνή στα σύννεφα.
Και σε αναζητώ βροχή στα κύματα.
Που από τις στάλες σου γυρεύω τον παράδεισο.
Πόσο μου αρκεί λίγη δροσιά σου για να ζήσω.
Τώρα σου φαίνομαι ο θνητός που γέρασε μιλώντας.
Για πίστη, αγάπη, σεβασμό, προς τον γκρεμό κοιτώντας.
Πρώην ημίθεος τρελός τα λογικά αγαπώντας.
Μαύρη κουκκίδα μες στο φως, τα “πως” ξανά ζητώντας.
Σαν άλλο άστρο της αυγής, λίγο πριν να χαράξει.
Και δει το σύμπαν σκοτεινό, σκληρό και να τρομάξει.
Ένα λιθάρι τ’ ουρανού που ρου δε θ’ αλλάξει.
Κι ας προσπαθεί το σκότος του με χρώμα να το βάψει.
Σαν να βουτώ γυμνή στα σύννεφα.
Και σε αναζητώ βροχή στα κύματα.
Που από τις στάλες σου γυρεύω τον παράδεισο.
Πόσο μου αρκεί λίγη δροσιά σου για να ζήσω.
Ένας κομήτης δυνατός που την τροχιά του ορίζει.
Μα πάντα λίγο πριν τη γη, φοβάται και σαστίζει.
Συγκρούεται σκληρά, άλλωστε τι να ελπίζει .
Μόνο κομμάτια του θα βρουν, κάποιον να τ’ αγαπήσει.
Χίλια κομμάτια μες στην θάλασσα βουβά και ξένα.
Κοιτάζουν πάντα στα ψηλά μήπως και δουν εσένα.
Κι αν μια γοργόνα τ’ αγαπήσει ανθίζουν ένα ένα.
Κάνουν τη θλίψη τους χαρά, δεν ψάχνουν πια για σένα.
Σαν να βουτώ γυμνή στα σύννεφα.
Και σε αναζητώ βροχή στα κύματα.
Που από τις στάλες σου γυρεύω τον παράδεισο.
Πόσο μου αρκεί λίγη δροσιά σου για να ζήσω.
|
Oadízo bros ke se kitó mésa sta mátia lióno.
De skéftika poté pos th’ antikríso tóso póno.
Έna ároma nekru diku su anthrópu móno.
Thimízi aftí tin apusía pu kerná to chróno.
Έna eónio antío stu érota to chárti.
Chánontas stígma íparksis pios na zitísi káti.
Pu na t’ akusun i skiés ap’ tis kardiás tin ákri.
Ke na gemísun me fonés tis monaksiás to párti.
San na vutó gimní sta sínnefa.
Ke se anazitó vrochí sta kímata.
Pu apó tis stáles su girevo ton parádiso.
Póso mu arki lígi drosiá su gia na zíso.
Tóra su fenome o thnitós pu gérase milóntas.
Gia písti, agápi, sevasmó, pros ton gkremó kitóntas.
Próin imítheos trelós ta logiká agapóntas.
Mavri kukkída mes sto fos, ta “pos” ksaná zitóntas.
San állo ástro tis avgís, lígo prin na charáksi.
Ke di to síban skotinó, skliró ke na tromáksi.
Έna lithári t’ uranu pu ru de th’ alláksi.
Ki as prospathi to skótos tu me chróma na to vápsi.
San na vutó gimní sta sínnefa.
Ke se anazitó vrochí sta kímata.
Pu apó tis stáles su girevo ton parádiso.
Póso mu arki lígi drosiá su gia na zíso.
Έnas komítis dinatós pu tin trochiá tu orízi.
Ma pánta lígo prin ti gi, fováte ke sastízi.
Sigkruete sklirá, álloste ti na elpízi .
Móno kommátia tu tha vrun, kápion na t’ agapísi.
Chília kommátia mes stin thálassa vuvá ke kséna.
Kitázun pánta sta psilá mípos ke dun eséna.
Ki an mia gorgóna t’ agapísi anthízun éna éna.
Kánun ti thlípsi tus chará, den psáchnun pia gia séna.
San na vutó gimní sta sínnefa.
Ke se anazitó vrochí sta kímata.
Pu apó tis stáles su girevo ton parádiso.
Póso mu arki lígi drosiá su gia na zíso.
|
