|
Γύριζαν τα τρένα
κι έφερναν κι εσένα
μέσ’ από της νύχτας την ντροπή.
Ήταν καλοκαίρι
κι έσφιγγα στο χέρι
πέντε τριαντάφυλλα, σιωπή.
Κι έβλεπα τα τρένα
που ‘φερναν κι εσένα
μέσ’ από της νύχτας την ντροπή.
Βγήκαμε στους δρόμους,
σ’ έπιανα απ’ τους ώμους
κι έκλαιγα που ήσουν ζωντανός.
Κι ύστερ’ από χρόνια
άνθιζαν τα κλώνια
και λαμποκοπούσε ο ουρανός.
Τρέχαμε στους δρόμους,
σ’ έπιαν’ απ’ τους ώμους
κι έκλαιγα που ήσουν ζωντανός.
|
Girizan ta tréna
ki éfernan ki eséna
més’ apó tis níchtas tin ntropí.
Ήtan kalokeri
ki ésfinga sto chéri
pénte triantáfilla, siopí.
Ki évlepa ta tréna
pu ‘fernan ki eséna
més’ apó tis níchtas tin ntropí.
Ogíkame stus drómus,
s’ épiana ap’ tus ómus
ki éklega pu ísun zontanós.
Ki íster’ apó chrónia
ánthizan ta klónia
ke labokopuse o uranós.
Tréchame stus drómus,
s’ épian’ ap’ tus ómus
ki éklega pu ísun zontanós.
|
