|
Τρελό βαγόνι η μοναξιά
εικόνες λόγια μπερδεμένα
με μάθανε καλά λεωφορεία
σταθμοί και τρένα βραδινά
γυρίζω απ’ της εννιά
κι είναι το αίμα μου γεμάτο από σένα
Θολώνει το μυαλό
ουρλιάζει η πόλη σαν αγρίμι
ρωτάω το πιοτό σε ποιας
πενιάς το καλντερίμι να σε βρω
και αυτό το ακορντεόν
για μια δεκάρα στην γωνιά με σβήνει
Η αγάπη σκόνη ένα ξερόκλαδο ριγμένο μες το χιόνι
μια με πονάει, μια με γεννάει, μια με σκοτώνει
στα πεζοδρόμια φυσάει κι αγάπη σκόνη
Αδειάζει η σκηνή
δρόμοι που καιν κι όλα χαράμι
τα φώτα στη στροφή
σε φέρνουν ξαφνικά στο τζάμι
μια στιγμή
και μέχρι το πρωί
ένα παράπονο πικρό με πιάνει
Ποτάμι η ζωή
γυρνάει του χρόνου η προπέλα
και φεύγει αστραπή
δεν σταματάει το πήγαινε, έλα πουθενά
να `ρχώσουν μια στιγμή να μου χαϊδέψει
τα μαλλιά η βροχή κι η τρέλα
|
Treló vagóni i monaksiá
ikónes lógia berdeména
me máthane kalá leoforia
stathmi ke tréna vradiná
girízo ap’ tis enniá
ki ine to ema mu gemáto apó séna
Tholóni to mialó
urliázi i póli san agrími
rotáo to piotó se pias
peniás to kalnterími na se vro
ke aftó to akornteón
gia mia dekára stin goniá me svíni
I agápi skóni éna kseróklado rigméno mes to chióni
mia me ponái, mia me gennái, mia me skotóni
sta pezodrómia fisái ki agápi skóni
Adiázi i skiní
drómi pu ken ki óla charámi
ta fóta sti strofí
se férnun ksafniká sto tzámi
mia stigmí
ke méchri to pri
éna parápono pikró me piáni
Potámi i zoí
girnái tu chrónu i propéla
ke fevgi astrapí
den stamatái to pígene, éla puthená
na `rchósun mia stigmí na mu chaidépsi
ta malliá i vrochí ki i tréla
|
