Εγώ δεν ξέρω γράμματα, γεννήθηκα στο κρύο,
θυμάμαι, όσο μεγάλωνα, μεγάλωνε κι η γη
κι απ’ τη Μαρτίου βρέθηκα πιο κάτω απ’ το Θησείο
να θυσιάζω όνειρα για μια μπουκιά ψωμί.
Εγώ το λέω θάνατο, εσύ το λες ζωή,
το ίδιο όμως είναι,
εγώ το λέω Σόδομα, εσύ Γεσθημανή
μα τι αλλάζει, πες μου, τι.
Εσύ είχες τα όνειρα στην τσέπη αριθμημένα,
θυμάμαι, εσύ μεγάλωνες και μίκραινε η γη,
από το σπίτι σου μπροστά περνάγανε τα τραίνα
και το πρωί, σε ρώταγε ο ήλιος πριν να βγει.
Εγώ το λέω θάνατο, εσύ το λες ζωή,
το ίδιο όμως είναι,
εγώ το λέω Σόδομα, εσύ Γεσθημανή
μα τι αλλάζει, πες μου, τι
|
Egó den kséro grámmata, genníthika sto krío,
thimáme, óso megálona, megálone ki i gi
ki ap’ ti Martíu vréthika pio káto ap’ to Thisio
na thisiázo ónira gia mia bukiá psomí.
Egó to léo thánato, esí to les zoí,
to ídio ómos ine,
egó to léo Sódoma, esí Gesthimaní
ma ti allázi, pes mu, ti.
Esí iches ta ónira stin tsépi arithmiména,
thimáme, esí megálones ke míkrene i gi,
apó to spíti su brostá pernágane ta trena
ke to pri, se rótage o ílios prin na vgi.
Egó to léo thánato, esí to les zoí,
to ídio ómos ine,
egó to léo Sódoma, esí Gesthimaní
ma ti allázi, pes mu, ti
|