Σε ντύσανε στα κόκκινα
σε ντύσανε στα μαύρα
και πέρασες απ’ τους Δελφούς
κι απ’ την Αγία Λαύρα.
Να θυμηθείς τ’ αφεντικά
κι όσους μας θέλουν δανεικά
μα ποιος τα δίνει, ποιος τα δίνει,
σαν τα παλιά πέρα στη Σμύρνη.
Εγώ είμαι η Μεσόγειος
και κράτα μου το τάσι
από το χέρι μου ο Ρωμιός
να πιει και να πηγάσει.
Ν’ ανοίξουν χρυσοκέντητα
Βυζαντινά σεντούκια
κι απ’ έξω απ’ την Αγιά Σοφιά
να παίξουνε μπουζούκια.
Δικέφαλος ο αετός
να δείχνει όλους τους χάρτες
και στο Αιγαίο ένας σταυρός
για τρεις ψυχές αντάρτες.
Να μη θυμίσω κι άλλους
μ’ αίμα και δύσκολους καιρούς
μα ποιος σ’ αφήνει, ποιος σ’ αφήνει
σαν τα παλιά πέρα στη Σμύρνη.
|
Se ntísane sta kókkina
se ntísane sta mavra
ke pérases ap’ tus Delfus
ki ap’ tin Agia Lavra.
Na thimithis t’ afentiká
ki ósus mas thélun daniká
ma pios ta díni, pios ta díni,
san ta paliá péra sti Smírni.
Egó ime i Mesógios
ke kráta mu to tási
apó to chéri mu o Romiós
na pii ke na pigási.
N’ aniksun chrisokéntita
Oizantiná sentukia
ki ap’ ékso ap’ tin Agiá Sofiá
na peksune buzukia.
Dikéfalos o aetós
na dichni ólus tus chártes
ke sto Egeo énas stavrós
gia tris psichés antártes.
Na mi thimíso ki állus
m’ ema ke dískolus kerus
ma pios s’ afíni, pios s’ afíni
san ta paliá péra sti Smírni.
|