|
Δεν είμαι στη χώρα των θαυμάτων η Αλίκη,
δε ζω σε κόσμους των παραμυθιών·
χαράματα πιάνω δουλειά στη Σαλονίκη
κι ανασαίνω τη σκουριά των καραβιών.
Δεν είμαι στη χώρα των θαυμάτων η Αλίκη,
δε ζω σε κόσμους των παραμυθιών·
παράπονο η ζωή στη Σαλονίκη
μες στα σοκάκια των χαμένων δειλινών.
Καράβι παλιό στη Σαλονίκη
όλη η ζωή μου από την αρχή.
Δεν είμαι στη χώρα των θαυμάτων η Αλίκη,
η γειτονιά μου ήταν πνιγμένη στη βροχή.
Την ώρα που δένουν τα πλοία στο λιμάνι
και βγαίνουν οι φαντάροι στη στεριά
στ’ αυτιά μου θολή η φυσαρμόνικα φτάνει
κι ο νους μου γυρνάει στα παλιά.
Δεν ήμουν στη χώρα των θαυμάτων η Αλίκη,
ποτέ δεν έζησα σε κόσμους μαγικούς·
ένα λιμάνι, ένας καημός η Σαλονίκη
κι ό,τι κι αν λένε παραμύθια, μην τ’ ακούς.
|
Den ime sti chóra ton thafmáton i Alíki,
de zo se kósmus ton paramithión·
charámata piáno duliá sti Saloníki
ki anaseno ti skuriá ton karavión.
Den ime sti chóra ton thafmáton i Alíki,
de zo se kósmus ton paramithión·
parápono i zoí sti Saloníki
mes sta sokákia ton chaménon dilinón.
Karávi palió sti Saloníki
óli i zoí mu apó tin archí.
Den ime sti chóra ton thafmáton i Alíki,
i gitoniá mu ítan pnigméni sti vrochí.
Tin óra pu dénun ta plia sto limáni
ke vgenun i fantári sti steriá
st’ aftiá mu tholí i fisarmónika ftáni
ki o nus mu girnái sta paliá.
Den ímun sti chóra ton thafmáton i Alíki,
poté den ézisa se kósmus magikus·
éna limáni, énas kaimós i Saloníki
ki ó,ti ki an léne paramíthia, min t’ akus.
|
