|
Σκοτείνιασε και πάλι ονειρεύομαι
στους δρόμους του μυαλού μου φυγαδεύομαι
μα χάνονται τα ίχνη,
μηδέν ο χρόνος δείχνει,
ακόμα μια φορά που παγιδεύομαι
Η αμαρτία στο κορμί σου κρύβεται
κρυφός εχθρός η μοναξιά μου γίνεται
και σαν τσιγάρο που `χει σβήσει
την καρδία μου την πετάς,
απόψε που άλλον αγκαλιάζεις
και φιλάς.
Σκοτείνιασε και αρχίζω να σκορπίζομαι
μετρώ τις ενοχές μου βασανίζομαι
μα ζω μόνο για σένα,
κι αυτό δεν είναι ψέμα,
πως λίγη ζεστασιά, απλά δανείζομαι
|
Skotiniase ke páli onirevome
stus drómus tu mialu mu figadevome
ma chánonte ta íchni,
midén o chrónos dichni,
akóma mia forá pu pagidevome
I amartía sto kormí su krívete
krifós echthrós i monaksiá mu ginete
ke san tsigáro pu `chi svísi
tin kardía mu tin petás,
apópse pu állon agkaliázis
ke filás.
Skotiniase ke archízo na skorpízome
metró tis enochés mu vasanízome
ma zo móno gia séna,
ki aftó den ine pséma,
pos lígi zestasiá, aplá danizome
|
