Μην πας μια μέρα στη δουλειά σου μη πας
Δεν ζούμε, να δούμε αν αγαπιόμαστε μην πας
Το σπίτι αυτό αν το πρωί θα τ’ ανεχτούμε
να συγυρίζω, να γελάω, να μου μιλάς
Από μακριά πως αγαπιόμαστε το ξέρω
πιστός πως είσαι και στα πάντα συνεπής
Να με ρωτήσεις τι χρειάζεται να φέρω
κι αν βρήκα κάποιο σινεμά της προκοπής
Μην πας
Τα ίδια έκανε, θυμάμαι, κι ο μπαμπάς
μα εμένα ετούτη η διαδοχή μ’ έχει τρομάξει
Ποιος ξέρει άραγε
μ’ αυτό που μ’ αγαπάς
πιο άλλο όνειρο ζωής έχεις ξεγράψει
Μην πας
να δούμε αν αγαπιόμαστε να δούμε
Μην πας μια μέρα στη δουλειά μην πας
|
Min pas mia méra sti duliá su mi pas
Den zume, na dume an agapiómaste min pas
To spíti aftó an to pri tha t’ anechtume
na sigirízo, na geláo, na mu milás
Apó makriá pos agapiómaste to kséro
pistós pos ise ke sta pánta sinepís
Na me rotísis ti chriázete na féro
ki an vríka kápio sinemá tis prokopís
Min pas
Ta ídia ékane, thimáme, ki o babás
ma eména etuti i diadochí m’ échi tromáksi
Pios kséri árage
m’ aftó pu m’ agapás
pio állo óniro zoís échis ksegrápsi
Min pas
na dume an agapiómaste na dume
Min pas mia méra sti duliá min pas
|