Μου τα πετάξανε, που λες,
τα τσαμασίδια στις αυλές
και μ’ έκαναν ρεζίλι.
Μα δόξα να ’χει ο Θεός
και ας γκρινιάζει ο φτωχός,
να που υπάρχουνε κι οι φίλοι:
Ο αρκαντάσης ο Μεμάς
που πάντα νοιάζεται για μας
και αγαπάει τη φτώχια,
έτρεξε, βρήκε μια σπηλιά,
μου τρύπωσε τη φαμελιά
πριν πιάσουν πρωτοβρόχια.
Τώρα να βρέχει, να βροντά
αστροπελέκια να πετά
να ρίχνει καλαπόδια.
Μα κι ο Χριστός μας, βρε παιδιά
γεννήθηκε σε μια σπηλιά
κι είχε παρέα του τα βόδια.
|
Mu ta petáksane, pu les,
ta tsamasídia stis avlés
ke m’ ékanan rezíli.
Ma dóksa na ’chi o Theós
ke as gkriniázi o ftochós,
na pu ipárchune ki i fíli:
O arkantásis o Memás
pu pánta niázete gia mas
ke agapái ti ftóchia,
étrekse, vríke mia spiliá,
mu trípose ti fameliá
prin piásun protovróchia.
Tóra na vréchi, na vrontá
astropelékia na petá
na ríchni kalapódia.
Ma ki o Christós mas, vre pediá
genníthike se mia spiliá
ki iche paréa tu ta vódia.
|