Μαντουμπάλα, αγάπη γλυκιά μου,
γύρισες και τέλειωσαν τα βάσανά μου.
Η μαύρη μου μοίρα, για πρώτη φορά,
αντί για φαρμάκι μου δίνει χαρά,
τα θλιμμένα μου μάτια δε θα κλάψουνε πια,
τώρα που ‘ρθες κοντά μου Μαντουμπάλα γλυκιά.
Ωω! Παναγιά μου, σ’ ευχαριστώ,
που μ’ αξίωσες να `ρθω σ’ αυτόν π’ αγαπώ.
Η θλίψη κι ο πόνος θα γίνουν χαρά
κι η ζωή μας θ’ αρχίσει σαν την πρώτη φορά,
κι η ζωή μας θ’ αρχίσει σαν την πρώτη φορά.
Ωω! Παναγιά μου, σ’ ευχαριστώ,
που μ’ αξίωσες να βρω αυτήν π’ αγαπώ.
Τις μαύρες ημέρες που ζήσαμε εμείς,
να μη σώσει ποτέ να τις ζήσεις κανείς,
να μη σώσει ποτέ του να τις ζήσεις κανείς,
να μη σώσει ποτέ του να τις ζήσεις κανείς,
να μη σώσει ποτέ του να τις ζήσεις κανείς.
|
Mantubála, agápi glikiá mu,
girises ke téliosan ta vásaná mu.
I mavri mu mira, gia próti forá,
antí gia farmáki mu díni chará,
ta thlimména mu mátia de tha klápsune pia,
tóra pu ‘rthes kontá mu Mantubála glikiá.
Oo! Panagiá mu, s’ efcharistó,
pu m’ aksíoses na `rtho s’ aftón p’ agapó.
I thlípsi ki o pónos tha ginun chará
ki i zoí mas th’ archísi san tin próti forá,
ki i zoí mas th’ archísi san tin próti forá.
Oo! Panagiá mu, s’ efcharistó,
pu m’ aksíoses na vro aftín p’ agapó.
Tis mavres iméres pu zísame emis,
na mi sósi poté na tis zísis kanis,
na mi sósi poté tu na tis zísis kanis,
na mi sósi poté tu na tis zísis kanis,
na mi sósi poté tu na tis zísis kanis.
|