Θέλω απόψε, τραγούδια φευγάτα
στα κεραμίδια ν’ ανέβω σαν γάτα,
να `χω τριγύρω βουνά από γόπες
και το μυαλό μου, σ’ ανάποδες βόλτες.
Σβήνω τ’ αστέρια και σε ξεχνάω
παίρνω τη νύχτα και τη φοράω
φωτιά να βάλω στα περασμένα,
να τραγουδήσω μονάχα για μένα.
Να πάει δύο και να `μαι κομμάτια
να μη θυμάμαι τα δυο σου τα μάτια.
Να πάει τρεις και να είμαι στη στέγη
σαν τσιμινιέρα, σε πλοίο που φεύγει.
|
Thélo apópse, tragudia fevgáta
sta keramídia n’ anévo san gáta,
na `cho trigiro vuná apó gópes
ke to mialó mu, s’ anápodes vóltes.
Svíno t’ astéria ke se ksechnáo
perno ti níchta ke ti foráo
fotiá na válo sta perasména,
na tragudíso monácha gia ména.
Na pái dío ke na `me kommátia
na mi thimáme ta dio su ta mátia.
Na pái tris ke na ime sti stégi
san tsiminiéra, se plio pu fevgi.
|