Η γης τρέφει πολλά,
κι ανήμερα τρομάρα σκιάχτρα,
στις αγκαλιές της θάλασσας,
πυκνά πυκνά φυτρώνουν,
ανθρωπομίσητα θεριά.
Σαν τα βλαστάρια κρέμονται,
μετέωρες φωτιές απ’ τα ουράνια,
κι έχουν να το πουν τα πετεινά,
όσα χαμοπετούν κι όσα ζυγιάζονται,
την οργή των φριχτών καταιγίδων.
Μα ποιος θα `ρθει να δει,
των αντρών την αποκοτιά, την ανίερη,
των παθιασμένων γυναικών, τους κολασμένους έρωτες,
και τα πάθη, που στοιχειώνουνε τα σπίτια,
σκορπάει τα κρεβάτια των αντρόγυνων, σ’ ανθρώπους και θηρία,
ο θηλυκός ο πόθος αχαλίνωτος.
Ο θηλυκός ο πόθος αχαλίνωτος.
|
I gis tréfi pollá,
ki anímera tromára skiáchtra,
stis agkaliés tis thálassas,
pikná pikná fitrónun,
anthropomísita theriá.
San ta vlastária krémonte,
metéores fotiés ap’ ta uránia,
ki échun na to pun ta petiná,
ósa chamopetun ki ósa zigiázonte,
tin orgí ton frichtón kategidon.
Ma pios tha `rthi na di,
ton antrón tin apokotiá, tin aníeri,
ton pathiasménon ginekón, tus kolasménus érotes,
ke ta páthi, pu stichiónune ta spítia,
skorpái ta krevátia ton antróginon, s’ anthrópus ke thiría,
o thilikós o póthos achalínotos.
O thilikós o póthos achalínotos.
|