Θυμάμαι όταν ήμουνα μικρό παιδί ακόμα,
μια κουρελού πολύχρωμη εδιάλεξα για στρώμα.
Και κάτω απ’ την αστροφεγγιά στης νύχτας τα θεμέλια
τα όνειρά μου έχτιζα, κι ας ήταν με κουρέλια.
Πέρασα μεσημέρια, βράδια,
πόνους, χαρές και χτυποκάρδια
παρέα με την κουρελού,
σήμερα δω κι αύριο αλλού,
σήμερα δω κι αύριο αλλού,
παρέα με την κουρελού.
Μα πέρασαν χρόνια πικρά κι είπα ζωή ν’ αλλάξω,
την κουρελού δεν μπόρεσα όμως να την πετάξω
γιατί κι αν έγινε παλιά, την έχω πάντα στρώμα,
τους πόνους και τα βάσανα σ’ αυτήν τα λέω ακόμα.
Πέρασα μεσημέρια, βράδια,
πόνους, χαρές και χτυποκάρδια
παρέα με την κουρελού,
σήμερα δω κι αύριο αλλού,
σήμερα δω κι αύριο αλλού,
παρέα με την κουρελού.
Κι αν σκίστηκε η κουρελού απ’ της ζωής τη μπόρα,
πρέπει να βρω υπομονή να τη μπαλώσω τώρα
γιατί είναι από δάκρυα κι από χαρά βαμμένη
κι έχω ολόκληρη ζωή απάνω της πλεγμένη.
Πέρασα μεσημέρια, βράδια,
πόνους, χαρές και χτυποκάρδια
παρέα με την κουρελού,
σήμερα δω κι αύριο αλλού,
σήμερα δω κι αύριο αλλού,
παρέα με την κουρελού.
|
Thimáme ótan ímuna mikró pedí akóma,
mia kurelu políchromi ediáleksa gia stróma.
Ke káto ap’ tin astrofengiá stis níchtas ta themélia
ta ónirá mu échtiza, ki as ítan me kurélia.
Pérasa mesiméria, vrádia,
pónus, charés ke chtipokárdia
paréa me tin kurelu,
símera do ki avrio allu,
símera do ki avrio allu,
paréa me tin kurelu.
Ma pérasan chrónia pikrá ki ipa zoí n’ allákso,
tin kurelu den bóresa ómos na tin petákso
giatí ki an égine paliá, tin écho pánta stróma,
tus pónus ke ta vásana s’ aftín ta léo akóma.
Pérasa mesiméria, vrádia,
pónus, charés ke chtipokárdia
paréa me tin kurelu,
símera do ki avrio allu,
símera do ki avrio allu,
paréa me tin kurelu.
Ki an skístike i kurelu ap’ tis zoís ti bóra,
prépi na vro ipomoní na ti balóso tóra
giatí ine apó dákria ki apó chará vamméni
ki écho olókliri zoí apáno tis plegméni.
Pérasa mesiméria, vrádia,
pónus, charés ke chtipokárdia
paréa me tin kurelu,
símera do ki avrio allu,
símera do ki avrio allu,
paréa me tin kurelu.
|