Την είδα την ξανθούλα,
την είδα ‘ψες αργά
που εμπήκε στη βαρκούλα
να πάει στην ξενιτιά.
Εφούσκωνε τ’ αέρι
λευκότατα πανιά
ωσάν το περιστέρι
που απλώνει τα φτερά.
Εστέκονταν οι φίλοι
με λύπη με χαρά
κι αυτή με το μαντίλι
τους αποχαιρετά.
Και το χαιρετισμό της
εστάθηκα να ειδώ,
ως που η πολλή μακρότης
μου το `κρυψε κι αυτό.
Σ’ ολίγο, σ’ ολιγάκι
δεν ήξερα να πω
αν έβλεπα πανάκι
ή του πελάγου αφρό.
Και αφού πανί, μαντίλι
εχάθη στο νερό
εδάκρυσαν οι φίλοι
εδάκρυσα κι εγώ.
Δεν κλαίγω για τη βαρκούλα
δεν κλαίγω τα πανιά
μόν’ κλαίγω την Ξανθούλα
που πάει στην ξενιτιά.
Δεν κλαίγω τη βαρκούλα
με τα λευκά πανιά
μόν’ κλαίγω την Ξανθούλα
με τα ξανθά μαλλιά.
|
Tin ida tin ksanthula,
tin ida ‘pses argá
pu ebíke sti varkula
na pái stin ksenitiá.
Efuskone t’ aéri
lefkótata paniá
osán to peristéri
pu aplóni ta fterá.
Estékontan i fíli
me lípi me chará
ki aftí me to mantíli
tus apocheretá.
Ke to cheretismó tis
estáthika na idó,
os pu i pollí makrótis
mu to `kripse ki aftó.
S’ olígo, s’ oligáki
den íksera na po
an évlepa panáki
í tu pelágu afró.
Ke afu paní, mantíli
echáthi sto neró
edákrisan i fíli
edákrisa ki egó.
Den klego gia ti varkula
den klego ta paniá
món’ klego tin Ksanthula
pu pái stin ksenitiá.
Den klego ti varkula
me ta lefká paniá
món’ klego tin Ksanthula
me ta ksanthá malliá.
|