Τρέξτε φτάστε βρε παιδιά
να θαυμάστε την κυρά
που στολίζεται και ράβει
και την γειτονιά ανάβει.
Κάτω απ’ το παράθυρό της
στέκεται ένας στρατιώτης
κι απ’ την πίσω πόρτα βγαίνει
ναύτης που `χει αφήσει γένι.
Κι όταν βγει στο παραθύρι
πως φοβάμαι μη με δείρει
και κλειστώ σε μοναστήρι
και με φάνε οι καλογήροι.
Τρέξτε φτάστε βρε παιδιά
να θαυμάστε την κυρά
που στολίζεται και ράβει
και την γειτονιά ανάβει.
Κάθε γλάστρα στον καιρό της
κι η κυρά στον αργαλειό της
και το δειλινό ο καλός της
κάνει πάντα το δικό της.
Κάθε γλάστρα στην αυλή της
κάτι γίνεται στ’ αυτί της
και σαν ξημερώσει πάλι
θα `χει τ’ άστρο προσκεφάλι.
Τρέξτε φτάστε βρε παιδιά
να θαυμάστε την κυρά
που στολίζεται και ράβει
και την γειτονιά ανάβει.
|
Trékste ftáste vre pediá
na thafmáste tin kirá
pu stolízete ke rávi
ke tin gitoniá anávi.
Káto ap’ to paráthiró tis
stékete énas stratiótis
ki ap’ tin píso pórta vgeni
naftis pu `chi afísi géni.
Ki ótan vgi sto parathíri
pos fováme mi me diri
ke klistó se monastíri
ke me fáne i kalogíri.
Trékste ftáste vre pediá
na thafmáste tin kirá
pu stolízete ke rávi
ke tin gitoniá anávi.
Káthe glástra ston keró tis
ki i kirá ston argalió tis
ke to dilinó o kalós tis
káni pánta to dikó tis.
Káthe glástra stin avlí tis
káti ginete st’ aftí tis
ke san ksimerósi páli
tha `chi t’ ástro proskefáli.
Trékste ftáste vre pediá
na thafmáste tin kirá
pu stolízete ke rávi
ke tin gitoniá anávi.
|