Η Πούλια που ‘χει εφτά παιδιά
μέσ’ απ’ τους ουρανούς περνά.
Κάποτε λίγο σταματά
στο φτωχικό μου και κοιτά.
Γεια σας τι κάνετε; Καλά;
Καλά. Πως είναι τα παιδιά;
Τι να σας πω εκεί ψηλά τα
τρώει τ’ αγιάζι κι η ερημιά.
Γι αυτό πικραίνεσαι κυρά,
δε μου τα φέρνεις εδώ να;
Ευχαριστώ μα `ναι πολλά
θα σου τη φάνε τη σοδειά.
Δώσε μου καν την πιο μικρή
τη Μάγια την αστραφτερή.
Πάρ’ την κι έχε λοιπόν στο νου
πως θα ‘σαι ο άντρας τ’ ουρανού.
Είπε, και πριν βγάλω μιλιά
μου την καρφώνει στα μαλλιά
Λάμπουνε γύρω τα βουνά,
τα χέρια μου βγάνουν φωτιά.
Κι η Πούλια που ‘χει εφτά παιδιά
φεύγει και μ’ αποχαιρετά.
|
I Pulia pu ‘chi eftá pediá
més’ ap’ tus uranus perná.
Kápote lígo stamatá
sto ftochikó mu ke kitá.
Gia sas ti kánete; Kalá;
Kalá. Pos ine ta pediá;
Ti na sas po eki psilá ta
trói t’ agiázi ki i erimiá.
Gi aftó pikrenese kirá,
de mu ta férnis edó na;
Efcharistó ma `ne pollá
tha su ti fáne ti sodiá.
Dóse mu kan tin pio mikrí
ti Mágia tin astrafterí.
Pár’ tin ki éche lipón sto nu
pos tha ‘se o ántras t’ uranu.
Ipe, ke prin vgálo miliá
mu tin karfóni sta malliá
Lábune giro ta vuná,
ta chéria mu vgánun fotiá.
Ki i Pulia pu ‘chi eftá pediá
fevgi ke m’ apocheretá.
|