|
Βαφτίστηκες στην ομορφιά
και σ’ είπαν αμαρτία
γιατί χωρίς αιτία
γυρνάς στα σκοτεινά
Στων αμαρτωλών τη χώρα
όλοι οι δρόμοι κατηφόρα
όποιος ζει μέσα στην πλάνη
θα `χει μάθει και να χάνει
Μοιάζουν μ’ αμίλητο νερό
σαν κλαις τα δυο σου μάτια
τρέχουν σε μονοπάτια
κλεισμένα από καιρό
Είν’ αργά πια να λυπάσαι
όπως έστρωσες κοιμάσαι
όσους δρόμους κι αν ανοίξει
στην αρχή θα καταλήξει
Φόρεσες μάσκα και γυαλιά
να σώσεις την παρτίδα
βρήκες χρυσή θυρίδα
μα έχασες τα κλειδιά
Στων αμαρτωλών τη χώρα
όλοι οι δρόμοι κατηφόρα
όποιος ζει μες στο καμίνι
θα `χει μάθει και να δίνει
|
Oaftístikes stin omorfiá
ke s’ ipan amartía
giatí chorís etía
girnás sta skotiná
Ston amartolón ti chóra
óli i drómi katifóra
ópios zi mésa stin pláni
tha `chi máthi ke na cháni
Miázun m’ amílito neró
san kles ta dio su mátia
tréchun se monopátia
klisména apó keró
In’ argá pia na lipáse
ópos éstroses kimáse
ósus drómus ki an aniksi
stin archí tha katalíksi
Fóreses máska ke gialiá
na sósis tin partída
vríkes chrisí thirída
ma échases ta klidiá
Ston amartolón ti chóra
óli i drómi katifóra
ópios zi mes sto kamíni
tha `chi máthi ke na díni
|
