Από τη μια βαθύς γκρεμός
κι από την άλλη ποταμός
κι εγώ γεμάτος βάσανα
το μονοπάτι πήρα,
να σκοτωθώ ή να πνιγώ,
πες μου σκληρή μου μοίρα.
Εγώ είμαι η μαύρη μοίρα σου
βρε άνθρωπε κουτέ
κι αν είναι να πεθάνεις
ή τώρα ή ποτέ.
Φύγε από δίπλα μου στοιχειό,
φύγε καταραμένη,
έχω παιδιά ανήλικα,
γυναίκα και μητέρα
κι όταν δεν τους κοιτάξω εγώ
δεν ζούνε ούτε μέρα.
Τότε γιατί απελπίζεσαι
βρε άνθρωπε κουτέ,
απ’ τις ευχές που παίρνεις
δε θα χαθείς ποτέ.
|
Apó ti mia vathís gkremós
ki apó tin álli potamós
ki egó gemátos vásana
to monopáti píra,
na skotothó í na pnigó,
pes mu sklirí mu mira.
Egó ime i mavri mira su
vre ánthrope kuté
ki an ine na pethánis
í tóra í poté.
Fíge apó dípla mu stichió,
fíge kataraméni,
écho pediá anílika,
gineka ke mitéra
ki ótan den tus kitákso egó
den zune ute méra.
Tóte giatí apelpízese
vre ánthrope kuté,
ap’ tis efchés pu pernis
de tha chathis poté.
|