Η φαντασία στην εξουσία !
Φώναξε ο Μάης του ‘68
αλλά τούτος εδώ
ξεπέρασε την πάσα φαντασία.
Ο πρόεδρος με το σαξόφωνο
κουφάθηκε απ’ το ψέμα
που του ‘πε η κουκουβάγια
και δύο σύμβουλοι
απ’ το Μπέρκλεϊ
που διαδήλωναν στο Φράουλες και Αίμα
δίχως ρίσκο
δίχως τύψη
τα φλεγόμενα σκεπάρνια του να ρίξει
αφού τους σοφούς του Πενταγώνου αγνοήσανε
την κοινή γνώμη απατήσανε
που όταν μάθει λεπτομέρειες θα φρίξει.
Σαν αστυνόμος
που δρα εκ νόμως
θρίλερ που διαρκεί
η Αμερική
σκούζοντας φεύγει ο χρόνος.
Σ’ ένα σεντόνι
που αίμα ιδρώνει
λοιπόν αν δεν προσαρμοστείς
βγαίνει ο κακός ειρηνιστής
απ’ τη μικρή σου οθόνη
και σε σκοτώνει
και σε σκοτώνει
μες στο σαλόνι.
Καπνίζουν γύρω του οκλαδόν
κάτι παιδιά των λουλουδιών
παιδιά του Μάη, πρωθυπουργοί
μια πίπα όλο υποταγή
στον καουμπόη
του καουμπόη
έντρομο σόι.
Σου μιλάω από κρυψώνα
κάπου απ’ τις ελληνικές βουνοπλαγιές
του διαδικτύου. Στοιχεία
των Αθηναίων η Συμμαχία
τη σφαγή της Μήλου αποφασίζει
σφραγίζοντας τη νέα εποχή
με του δικού της ξεπεσμού την απαρχή.
Και την άλλη στιγμή
η υπερδύναμη
μια υψικάμινο κρατώντας στη μασχάλη
ξυρίζει το κεφάλι
σαν τον Μάρλον Μπράντο
στην Αποκάλυψη
που ετοιμάζεται το τέλος του να βάλει.
Στρατιές προσφύγων
τραγούδι επείγον.
Ποια Αμερική;
Ποια μουσική μου εφηβική
στη φρίκη των οβίδων;
Σ’ ονειρευόμουν
κοντά σου ερχόμουν
της υπανάπτυξης τους θειούς
Κομμουνιστές και δεξιούς
ένοιωθα μα λυπόμουν.
Απολογιόμουν
διαπληκτιζόμουν
τα τζιν ντυνόμουν.
Με τους Θεούς των τραγουδιών σου
τις καλλονές των ταινιών σου
τραβάει ψηλά η σκαλωσιά σου
προς τη μεγάλη μοναξιά σου
αυτήν του τέλους
αυτήν του τέλους
με τους αγγέλους.
Το ΚΚΕ, η εκκλησία και ο Μίκης
στις ραχούλες του δημώδους τραγουδιού ψηλά
ανταμώσανε τον Σπάρτακο ν’ ανάβει
τον καθρέφτη πάνω από το Βελιγράδι.
Μα η Νέα Ρώμη, η νέα αριστερά
καννιβαλίζει όλο χαρά
τον τελευταίο κομμουνιστή
ξεκατινιάζει
του παλιού μας τραγουδιού την ευχή:
Του κράτους η φανφάρα μη σκεπάζει
το χρώμα του αλλουνού και τη φωνή
μα ο κουφός με το σαξόφωνο
άμουσος και ατάλαντος
σολίστας για ακαύλους
δεν μπόρεσε με τ’ όργανο
το κάνει με πυραύλους.
Το φως αλλάζει
το έργο μοιάζει
τόσο αληθινό
μη πραγματικό
κι όμως το αρνί βελάζει.
Για αίμα κι άλλο
τραγούδι άλλο
ψηλά στις γέφυρες το ακούν
χορεύουν ροκ πριν σταυρωθούν
πού είναι ψυχή μου το άλλο ;
Αυτόν τον Μπάλλο
αυτόν τον Μπάλλο
να ξαναβάλω.
Μια τέχνη αναίμακτη έχω εδώ
φορώ τη μάσκα για να ιδώ
κάτι καλό στον δήμιό μας
κάτι στραβό στον εαυτό μας
να μην φοβάμαι
να μην φοβάμαι
εκεί που πάμε.
Βασίλεια, θρόνοι
γυρνούν στο χιόνι
είσαι πιο μόνη
η μόνη υπερδύναμη
η πρώτη υπερμόνη
πιο μόνη
απ’ τον Λόγο που έρχεται καινούργιος
απ’ το χιόνι…
|
I fantasía stin eksusía !
Fónakse o Máis tu ‘68
allá tutos edó
ksepérase tin pása fantasía.
O próedros me to saksófono
kufáthike ap’ to pséma
pu tu ‘pe i kukuvágia
ke dío símvuli
ap’ to Bérklei
pu diadílonan sto Fráules ke Ema
díchos rísko
díchos típsi
ta flegómena skepárnia tu na ríksi
afu tus sofus tu Pentagónu agnoísane
tin kiní gnómi apatísane
pu ótan máthi leptoméries tha fríksi.
San astinómos
pu dra ek nómos
thríler pu diarki
i Amerikí
skuzontas fevgi o chrónos.
S’ éna sentóni
pu ema idróni
lipón an den prosarmostis
vgeni o kakós irinistís
ap’ ti mikrí su othóni
ke se skotóni
ke se skotóni
mes sto salóni.
Kapnízun giro tu okladón
káti pediá ton luludión
pediá tu Mái, prothipurgi
mia pípa ólo ipotagí
ston kaubói
tu kaubói
éntromo sói.
Su miláo apó kripsóna
kápu ap’ tis ellinikés vunoplagiés
tu diadiktíu. Stichia
ton Athineon i Simmachía
ti sfagí tis Mílu apofasízi
sfragizontas ti néa epochí
me tu diku tis ksepesmu tin aparchí.
Ke tin álli stigmí
i iperdínami
mia ipsikámino kratóntas sti mascháli
ksirízi to kefáli
san ton Márlon Bránto
stin Apokálipsi
pu etimázete to télos tu na váli.
Stratiés prosfígon
tragudi epigon.
Pia Amerikí;
Pia musikí mu efivikí
sti fríki ton ovídon;
S’ onirevómun
kontá su erchómun
tis ipanáptiksis tus thius
Kommunistés ke deksius
éniotha ma lipómun.
Apologiómun
diapliktizómun
ta tzin ntinómun.
Me tus Theus ton tragudión su
tis kallonés ton tenión su
travái psilá i skalosiá su
pros ti megáli monaksiá su
aftín tu télus
aftín tu télus
me tus angélus.
To KKE, i ekklisía ke o Míkis
stis rachules tu dimódus tragudiu psilá
antamósane ton Spártako n’ anávi
ton kathréfti páno apó to Oeligrádi.
Ma i Néa Rómi, i néa aristerá
kannivalízi ólo chará
ton telefteo kommunistí
ksekatiniázi
tu paliu mas tragudiu tin efchí:
Tu krátus i fanfára mi skepázi
to chróma tu allunu ke ti foní
ma o kufós me to saksófono
ámusos ke atálantos
solístas gia akavlus
den bórese me t’ órgano
to káni me piravlus.
To fos allázi
to érgo miázi
tóso alithinó
mi pragmatikó
ki ómos to arní velázi.
Gia ema ki állo
tragudi állo
psilá stis géfires to akun
chorevun rok prin stavrothun
pu ine psichí mu to állo ;
Aftón ton Bállo
aftón ton Bállo
na ksanaválo.
Mia téchni anemakti écho edó
foró ti máska gia na idó
káti kaló ston dímió mas
káti stravó ston eaftó mas
na min fováme
na min fováme
eki pu páme.
Oasília, thróni
girnun sto chióni
ise pio móni
i móni iperdínami
i próti ipermóni
pio móni
ap’ ton Lógo pu érchete kenurgios
ap’ to chióni…
|