Τ’ αστέρια που μετρήσαμε να πέφτουνε στη γη
Είναι οι μύθοι που είδαμε να σβήνουν στο σκοτάδι
Χρόνια πορείες παράλληλες που ζήσαμε μαζί
Σαν στρατιωτάκια τα ‘στησε η νύχτα στο σημάδι.
Όλα αλλιώς περπάτησαν, ποιος να το φανταστεί;
Δίχως σενάριο τελικά το έργο αυτού του κόσμου
Κι όσοι σκηνοθετήσαμε μιαν άλλη του εκδοχή
Ο χρόνος μας παράτησε στα απόμερα του δρόμου.
Σ’ ένα ταξίδι αδιάκοπο ο κόσμος προχωρά
Σαν καραβάνια τα όνειρα την έρημο διασχίζουν
Αδύναμα κι ευάλωτα στου χρόνου τη φθορά
Μόνο τα αισθήματα μπορούν βυθούς να καθρεφτίζουν.
Η μόνη αλήθεια που ένοιωσα ν’ αντέχει στη βροχή
Αυτή η φιλία, που άπλωσε και γέμισε τα χρόνια
Αυτός ο μύθος που έντυσε των δύο μας την ζωή
Σαν άνοιξη που σώσαμε στον πιο βαρύ χειμώνα.
|
T’ astéria pu metrísame na péftune sti gi
Ine i míthi pu idame na svínun sto skotádi
Chrónia pories parálliles pu zísame mazí
San stratiotákia ta ‘stise i níchta sto simádi.
Όla alliós perpátisan, pios na to fantasti;
Díchos senário teliká to érgo aftu tu kósmu
Ki ósi skinothetísame mian álli tu ekdochí
O chrónos mas parátise sta apómera tu drómu.
S’ éna taksídi adiákopo o kósmos prochorá
San karavánia ta ónira tin érimo diaschízun
Adínama ki eválota stu chrónu ti fthorá
Móno ta esthímata borun vithus na kathreftízun.
I móni alíthia pu éniosa n’ antéchi sti vrochí
Aftí i filía, pu áplose ke gémise ta chrónia
Aftós o míthos pu éntise ton dío mas tin zoí
San ániksi pu sósame ston pio varí chimóna.
|