Είχε την τέντα ξομπλιαστή
η βάρκα του καμπούρη Αντρέα.
Γυρμένος πλάι στην κουπαστή
ονείρατα έβλεπεν ωραία.
Η Κατερίνα κι η Ζωή,
τ’ Αντιγονάκι κι η Ζηνοβία.
Ω, τι χαρούμενη ζωή!
Χτυπάς, φτωχή καρδιά, με βία.
Τα μεσημέρια τα ζεστά
τη βάρκα παίρνανε τ’ Αντρέα
για να τις πάει στ’ ανοιχτά
όλες μαζί, τρελή παρέα.
Ήρθ’ ο χειμώνας ο κακός
και σκόρπισε η τρελή παρέα
Και σένα βήχας μυστικός
σ’ έριξε χάμω, μπάρμπα Αντρέα.
|
Iche tin ténta ksobliastí
i várka tu kaburi Antréa.
Girménos plái stin kupastí
onirata évlepen orea.
I Katerína ki i Zoí,
t’ Antigonáki ki i Zinovía.
O, ti charumeni zoí!
Chtipás, ftochí kardiá, me vía.
Ta mesiméria ta zestá
ti várka pernane t’ Antréa
gia na tis pái st’ anichtá
óles mazí, trelí paréa.
Ήrth’ o chimónas o kakós
ke skórpise i trelí paréa
Ke séna víchas mistikós
s’ érikse chámo, bárba Antréa.
|