Μια καταδίκη σε περίμενε
Στην πρώτη βόλτα της ζωή σου
Για μια γυναίκα που θα πήγαινε
Ως την άκρη αυτής της γης μαζί σου
Μέσα στης τρέλας σου τον ίλιγγο
Μόνο τα μάτια της ζητούσες
Και στο κορμί της το ανήλικο
Την αθώωση της νιότης σου ποθούσες
Κάνε να λάμψει η νύχτα
Να αλλάξει ο κόσμος όλος σε μια νύχτα
Τώρα της πας τα δώρα της
Την ξαφνική επιστροφή σου
Μα η ερημιά πήγε στην ώρα της
Το γυμνό να ντύσει της σιωπής σου
Σαν αγνοούμενο σε ξέγραψε
Μα πως να πει πως δε σε θέλει
Ακόμα, όλα τα γράμματα σου έκαψε
Μα η αλήθεια της πονάει το στρώμα
|
Mia katadíki se perímene
Stin próti vólta tis zoí su
Gia mia gineka pu tha pígene
Os tin ákri aftís tis gis mazí su
Mésa stis trélas su ton ílingo
Móno ta mátia tis zituses
Ke sto kormí tis to aníliko
Tin athóosi tis niótis su pothuses
Káne na lámpsi i níchta
Na alláksi o kósmos ólos se mia níchta
Tóra tis pas ta dóra tis
Tin ksafnikí epistrofí su
Ma i erimiá píge stin óra tis
To gimnó na ntísi tis siopís su
San agnoumeno se kségrapse
Ma pos na pi pos de se théli
Akóma, óla ta grámmata su ékapse
Ma i alíthia tis ponái to stróma
|