Στα χείλη φύσηξε η νοτιά κι άφησε ένα χάδι
και κάνω ξόρκι του βοριά, απόψε να μη `ρθει,
που τ’ άστρα χαμηλώσανε στης νύχτας το σκοτάδι
κι ανοίχτηκαν τα όνειρα σε πέλαγο βαθύ.
Σαν τα καράβια που γυρνούν και τ’ άρμενα που φεύγουν,
χτενίζοντας της θάλασσας τ’ αφρόλουστα μαλλιά,
οι αγάπες ρίχνουν άγκυρα για λίγο, και μισεύγουν,
γι’ αυτό απόψε πάρε με, με χάδια και φιλιά.
Κι αν λες, καρδιά μου, η μοναξιά πως έσταξε φαρμάκι,
στο άνυδρο το χώμα σου και πόνεσες βαθιά,
μια νύχτα του καλοκαιριού σ’ αγάπησαν λιγάκι,
κι ανθίσαν στο ξημέρωμα της νιότης τα κλαδιά.
Σαν τα καράβια που γυρνούν και τ’ άρμενα που φεύγουν,
αφήνοντας στ’ απόνερα πυρόξανθη σκουριά,
οι αγάπες ρίχνουν άγκυρα για λίγο, και μισεύγουν,
γι’ αυτό απόψε πάρε με, κι ας φύγεις μακριά.
|
Sta chili físikse i notiá ki áfise éna chádi
ke káno ksórki tu voriá, apópse na mi `rthi,
pu t’ ástra chamilósane stis níchtas to skotádi
ki anichtikan ta ónira se pélago vathí.
San ta karávia pu girnun ke t’ ármena pu fevgun,
chtenízontas tis thálassas t’ afrólusta malliá,
i agápes ríchnun ágkira gia lígo, ke misevgun,
gi’ aftó apópse páre me, me chádia ke filiá.
Ki an les, kardiá mu, i monaksiá pos éstakse farmáki,
sto ánidro to chóma su ke póneses vathiá,
mia níchta tu kalokeriu s’ agápisan ligáki,
ki anthísan sto ksiméroma tis niótis ta kladiá.
San ta karávia pu girnun ke t’ ármena pu fevgun,
afínontas st’ apónera piróksanthi skuriá,
i agápes ríchnun ágkira gia lígo, ke misevgun,
gi’ aftó apópse páre me, ki as fígis makriá.
|