Η νύχτα ξέρει και φοβάται, μας αγαπάει, μας λυπάται
Μαζί μας πίνει, ξενυχτάει και το πρωί για ύπνο πάει
Η νύχτα θέλει ν’ αγαπιέται και από έρωτα χτυπιέται
Καπνίζει, βρίζει και διαβάζει, κλαίει σαν παιδί κι αναστενάζει
Η νύχτα παίζει και κιθάρα και μένει πάντα από τσιγάρα
Γράφει τραγούδια και ζηλεύει, γυρνάει στους δρόμους κι αλητεύει
Η νύχτα ντύνεται γυναίκα και ξεκινάει κατά τις δέκα
Τους άλλους βάζει να τα σπάνε και τα πληρώνει όσα και να ναι
Η νύχτα κάνει απιστίες και παίρνει μέρος σε ληστείες
Βάζει μια βόμβα στην Κυψέλη κι ύστερα λέει ότι θέλει
Η νύχτα ότι και να γίνει, αναλαμβάνει την ευθύνη
Κι αυτός που ξέρει τι συμβαίνει, ζει με τη νύχτα και σωπαίνει
|
I níchta kséri ke fováte, mas agapái, mas lipáte
Mazí mas píni, ksenichtái ke to pri gia ípno pái
I níchta théli n’ agapiéte ke apó érota chtipiéte
Kapnízi, vrízi ke diavázi, klei san pedí ki anastenázi
I níchta pezi ke kithára ke méni pánta apó tsigára
Gráfi tragudia ke zilevi, girnái stus drómus ki alitevi
I níchta ntínete gineka ke ksekinái katá tis déka
Tus állus vázi na ta spáne ke ta pliróni ósa ke na ne
I níchta káni apistíes ke perni méros se listies
Oázi mia vómva stin Kipséli ki ístera léi óti théli
I níchta óti ke na gini, analamváni tin efthíni
Ki aftós pu kséri ti simveni, zi me ti níchta ke sopeni
|