Μαύρα μάτια μαύρα, όπως
είν’ ο πιο καμμένος τόπος
αγαπούσα. Λαχταρούσα,
μακριά τους δεν μπορούσα.
Κι όμως, ήρθε κάποια μέρα,
σαν ευχή και σαν φοβέρα,
να μου πουν “Αγαπημένη,
να τι λέν’ οι πονεμένοι”
Η πιο παλιά
η αγάπη δεν ξεχνιέται.
Μες στην καρδιά
μένει και ξαναγεννιέται,
για να νιώθεις ερημιά.
Μες στου χρόνου την πραμάτεια
βρήκε αυτά τα μαύρα μάτια
καθαρά κι όχι κλαμμένα,
δίχως έρωτα για μένα.
Τόσο δάκρυ έχει στεγνώσει
με τη λήθη ή με τη γνώση.
Τα ρωτώ κι αλλού κοιτάνε
κι αρχινάν’ να τραγουδάνε
Η πιο παλιά
η αγάπη δεν ξεχνιέται.
Μες στην καρδιά
μένει και ξαναγεννιέται,
για να νιώθεις ερημιά.
Παντοτινά, μες στην καρδιά.
|
Mavra mátia mavra, ópos
in’ o pio kamménos tópos
agapusa. Lachtarusa,
makriá tus den borusa.
Ki ómos, írthe kápia méra,
san efchí ke san fovéra,
na mu pun “Agapiméni,
na ti lén’ i poneméni”
I pio paliá
i agápi den ksechniéte.
Mes stin kardiá
méni ke ksanagenniéte,
gia na nióthis erimiá.
Mes stu chrónu tin pramátia
vríke aftá ta mavra mátia
kathará ki óchi klamména,
díchos érota gia ména.
Tóso dákri échi stegnósi
me ti líthi í me ti gnósi.
Ta rotó ki allu kitáne
ki archinán’ na tragudáne
I pio paliá
i agápi den ksechniéte.
Mes stin kardiá
méni ke ksanagenniéte,
gia na nióthis erimiá.
Pantotiná, mes stin kardiá.
|