Αγάπη που όλο σου έδινα
Κι από την λάσπη σ’ έπλυνα
Γυμνή και μόνη τώρα τριγυρνάς
Ξανά να μάθεις να αγαπάς
Μα εγώ είμαι άρρωστη βαριά
Έρωτας είναι ή συμφορά;
Αυτός που ξέρει να αγαπά
Πάντα είναι άρρωστος βαριά
Αγάπη που δεν ρώτησα
Κι απ’ την καρδιά σε πότισα
Πριν να σου πω ξαπόστασα
Το γέλιο μου σ’απόσταξα
Ακόμη κάτι αν με κρατεί
Είναι που κι η ίδια η ζωή
Πιο καθαρά μιλάει όταν κυλά
Πιο κάτω και πιο χαμηλά
|
Agápi pu ólo su édina
Ki apó tin láspi s’ éplina
Gimní ke móni tóra trigirnás
Ksaná na máthis na agapás
Ma egó ime árrosti variá
Έrotas ine í simforá;
Aftós pu kséri na agapá
Pánta ine árrostos variá
Agápi pu den rótisa
Ki ap’ tin kardiá se pótisa
Prin na su po ksapóstasa
To gélio mu s’apóstaksa
Akómi káti an me krati
Ine pu ki i ídia i zoí
Pio kathará milái ótan kilá
Pio káto ke pio chamilá
|