Νύχτα απ’ τη Θήβα ξεκίνησα
Κάστρα και πύλες προσκύνησα
Ξημέρωνε
Κι αρχίνησα
Στ’ άρμα του χρόνου του γόνιμου
Πέρα απ’ τη μοίρα και μόνη μου
Μου ‘διωχνε ο κάμπος τη σκόνη μου
Στα σύνορα του ανώνυμου
Ποια πατρίδα σε διώχνει
Και ποια σε χρειάζεται
Ποια σε νοιάζεται γη
Ποια εικόνα
Στα στήθια του κόσμου τραντάζεται
Σαν ανάσταση ζώντος Θεού
Που αργεί
Μοίρα του ανθρώπου εναγώνια
Θήβα Αλβανία Ομόνοια
Πανάρχαια
Κι αιώνια
Ποια πατρίδα σε διώχνει
Και ποια σε χρειάζεται
Ποια σε νοιάζεται γη
Ποια εικόνα
Στα στήθια του κόσμου τραντάζεται
Σαν ανάσταση ζώντος Θεού
Που αργεί
|
Níchta ap’ ti Thíva ksekínisa
Kástra ke píles proskínisa
Ksimérone
Ki archínisa
St’ árma tu chrónu tu gónimu
Péra ap’ ti mira ke móni mu
Mu ‘diochne o kábos ti skóni mu
Sta sínora tu anónimu
Pia patrída se dióchni
Ke pia se chriázete
Pia se niázete gi
Pia ikóna
Sta stíthia tu kósmu trantázete
San anástasi zóntos Theu
Pu argi
Mira tu anthrópu enagónia
Thíva Alvanía Omónia
Panárchea
Ki eónia
Pia patrída se dióchni
Ke pia se chriázete
Pia se niázete gi
Pia ikóna
Sta stíthia tu kósmu trantázete
San anástasi zóntos Theu
Pu argi
|