Είναι μια πόλη που σκουριάζει
στη φθινοπωρινή βροχή, η πόλη μου,
κι όπως το χρώμα της αλλάζει
γιεννιούνται αγρίμια στην ψυχή οι φόβοι μου.
Είναι μια πόλη που κλειδώνει
τα μυστικά μου από παιδί, στη μοναξιά μου,
και με τον τρόπο της με σπρώχνει
να βρίσκω μέσα στη σιωπή τα όριά μου.
Είναι μια πόλη που κρατάει
καλά κρυμμένο από το χρόνο, το όνειρό μου,
κι άλλο για μένα δε μετράει
απ’ το να νιώθω πιο κοντά στον εαυτό μου.
|
Ine mia póli pu skuriázi
sti fthinoporiní vrochí, i póli mu,
ki ópos to chróma tis allázi
gienniunte agrímia stin psichí i fóvi mu.
Ine mia póli pu klidóni
ta mistiká mu apó pedí, sti monaksiá mu,
ke me ton trópo tis me spróchni
na vrísko mésa sti siopí ta óriá mu.
Ine mia póli pu kratái
kalá krimméno apó to chróno, to óniró mu,
ki állo gia ména de metrái
ap’ to na niótho pio kontá ston eaftó mu.
|