Μες στο διαμαντένιο σου βυθό
μες στο φιλντισένιο σου ξανθό
κρύβεις θαμμένο της αγάπης θησαυρό
κρυμμένο άστρο τ’ ουρανού σου λαμπερό
Κι εγώ που στέκω τώρα και στα λέω
το τελευταίο μου χαρτί για σένα καίω
το αντικλείδι της ψυχής σου πάω να γίνω
την ευωδιά της πρώτης άνοιξης σου δίνω
Μες στο κοραλλένιο παρελθόν
μες στο τιποτένιο μας παρόν
μια χορδή κι εφτά κοχύλια φορτωμένα
τα δυο σου μάτια γαλανά και βουρκωμένα
Κι εγώ που στέκω τώρα και στα λέω
το τελευταίο μου χαρτί για σένα καίω
το αντικλείδι της ψυχής σου πάω να γίνω
την ευωδιά της πρώτης άνοιξης σου δίνω
|
Mes sto diamanténio su vithó
mes sto filntisénio su ksanthó
krívis thamméno tis agápis thisavró
krimméno ástro t’ uranu su laberó
Ki egó pu stéko tóra ke sta léo
to telefteo mu chartí gia séna keo
to antiklidi tis psichís su páo na gino
tin evodiá tis prótis ániksis su díno
Mes sto korallénio parelthón
mes sto tipoténio mas parón
mia chordí ki eftá kochília fortoména
ta dio su mátia galaná ke vurkoména
Ki egó pu stéko tóra ke sta léo
to telefteo mu chartí gia séna keo
to antiklidi tis psichís su páo na gino
tin evodiá tis prótis ániksis su díno
|