Η νύχτα παγώνει την καρδιά μου.
Μείνε λίγο συντροφιά μου.
Βυθός είναι η αγάπη,
που εγώ γλιστρώ σαν κέρμα
και μέσα σε σένα έχω χαθεί.
Χιλιάδες στο νου μου αναμνήσεις.
Πόσα λόγια κι εξηγήσεις.
Γκρεμός είναι η αγάπη,
κοφτερό γυαλί το τέρμα.
Στο άδειο σου βλέμμα τι να σωθεί;
Σε αγαπώ, μα δεν αντέχω,
να είσαι εδώ και να μη σ’ έχω.
Προτιμώ την σιωπή απ’ το ψέμα,
δε χρωστάει πια κανείς σε κανένα.
Αρχή κάθε τέτοιου τέλους το αντίο,
μοιάζουν όλα με αστείο.
Εχθρός είναι η αγάπη,
μ’ ακουμπά γλυκά στα χείλη,
Μετά με προδίδει μ’ ένα φιλί.
|
I níchta pagóni tin kardiá mu.
Mine lígo sintrofiá mu.
Oithós ine i agápi,
pu egó glistró san kérma
ke mésa se séna écho chathi.
Chiliádes sto nu mu anamnísis.
Pósa lógia ki eksigísis.
Gkremós ine i agápi,
kofteró gialí to térma.
Sto ádio su vlémma ti na sothi;
Se agapó, ma den antécho,
na ise edó ke na mi s’ écho.
Protimó tin siopí ap’ to pséma,
de chrostái pia kanis se kanéna.
Archí káthe tétiu télus to antío,
miázun óla me astio.
Echthrós ine i agápi,
m’ akubá gliká sta chili,
Metá me prodídi m’ éna filí.
|