Καμιά φορά κι οι ζωντανοί
Στις πόρτες στέκουν ορφανοί
Ξεσπάει μια μπόρα μακρινή
Σαβαχθανί σημαίνει
Κι απ’ του παράδεισου το φως
Γυρνάει του Κάιν ο αδερφός
Και λέει της πίκρας ο ανθός
Στη γη μονάχα βγαίνει
Μα εσύ που ζεις παντοτινά
Δυο δάκρυα δώσ’ μου γιορτινά
Να πίνω εδώ στα σκοτεινά
Γιατί είμαι διψασμένη
Καμιά φορά που οι ζωντανοί
Δεν έχουν στάλα υπομονή
Ραγίζει η γυάλα η γαλανή
Λαμά λαμά σημαίνει
Αγάπη αν έχεις αλλουνού
Τη σκάλα πάρε τ’ουρανού
Μα πέτα τ’όνειρο απ’ το νου
Αλλιώς δεν ανεβαίνει
Κι εσύ που ακούς και δε μιλάς
Μα σας ευχή μοσχοβολάς
Δυο φύλλα δώσ’ μου της καρδιάς
Γιατί είμαι γυμνωμένη
|
Kamiá forá ki i zontani
Stis pórtes stékun orfani
Ksespái mia bóra makriní
Savachthaní simeni
Ki ap’ tu parádisu to fos
Girnái tu Káin o aderfós
Ke léi tis píkras o anthós
Sti gi monácha vgeni
Ma esí pu zis pantotiná
Dio dákria dós’ mu giortiná
Na píno edó sta skotiná
Giatí ime dipsasméni
Kamiá forá pu i zontani
Den échun stála ipomoní
Ragizi i giála i galaní
Lamá lamá simeni
Agápi an échis allunu
Ti skála páre t’uranu
Ma péta t’óniro ap’ to nu
Alliós den aneveni
Ki esí pu akus ke de milás
Ma sas efchí moschovolás
Dio fílla dós’ mu tis kardiás
Giatí ime gimnoméni
|