Μόνη ζω με μια σκιά
της λέω πόσο σ’ αγαπώ και δε μιλά
θα το δεις θα ξανάρθει
της λέω, κι εκείνη ακούει πάντα σκεφτική
Κι όμως θα ‘ρθει αυτό το βράδυ
που θα μας πάρει πάλι αγκαλιά
κάπου μέσα στο σκοτάδι
θα γίνουμ’ ένα σώμα μια καρδιά
Όταν θα ‘ρθει εκείνη η ώρα
που οι ανάσες μας θα παίρνουνε φωτιά
όταν το αίμα παίρνει φόρα
θα γίνουμ’ ένα σώμα μια σκιά
Μόνη ζω με μια σκιά
της λέω πες μου
αν μ’ αγαπά και δε μιλά
δως μου κάτι, λίγο φως
να σβήσει ο πόνος
που ‘χω μέσα μου ο κρυφός
|
Móni zo me mia skiá
tis léo póso s’ agapó ke de milá
tha to dis tha ksanárthi
tis léo, ki ekini akui pánta skeftikí
Ki ómos tha ‘rthi aftó to vrádi
pu tha mas pári páli agkaliá
kápu mésa sto skotádi
tha ginum’ éna sóma mia kardiá
Όtan tha ‘rthi ekini i óra
pu i anáses mas tha pernune fotiá
ótan to ema perni fóra
tha ginum’ éna sóma mia skiá
Móni zo me mia skiá
tis léo pes mu
an m’ agapá ke de milá
dos mu káti, lígo fos
na svísi o pónos
pu ‘cho mésa mu o krifós
|