|
Σοφά είναι τα λόγια σου και πάντα μετρημένα
Θυμάμαι σαν να ήταν χθες μου ‘χες πει
Ότι και να γίνει, ο κόσμος θα σε κρίνει
Όμως δικό σου είναι το λάθος, δική σου κι η ευθύνη
Μη σε νοιάζει, μην τους ακούς
Να σε φτάσουν δε μπορούν
Πλάκα θα ‘χει να σου πουν πως είσαι ίδιος μ’ αυτούς
Μη σε νοιάζει, μην τους ακούς
Να σ‘ αλλάξουν προσπαθούν
Θα σε βλέπουν, θα γελούν, μα μπροστά τους θα το βρουν
Μη γίνεσαι μ’ όλους καλός, ανάγκη δεν τους έχεις
Αυτοί που δε σου κάνουν πια, μακριά
Άσε στην άκρη ψεύτικους πρίγκιπες μ’ αλογάκια
Παλιάτσους, γελωτοποιούς, ανθρώπους ανθρωπάκια
Μη σε νοιάζει, μην τους ακούς
Να σε φτάσουν δε μπορούν
Πλάκα θα ‘χει να σου πουν πως είσαι ίδιος μ’ αυτούς
Μη σε νοιάζει, μην τους ακούς
Να σ‘ αλλάξουν προσπαθούν
Θα σε βλέπουν, θα γελούν, μα μπροστά τους θα το βρουν
|
Sofá ine ta lógia su ke pánta metriména
Thimáme san na ítan chthes mu ‘ches pi
Όti ke na gini, o kósmos tha se kríni
Όmos dikó su ine to láthos, dikí su ki i efthíni
Mi se niázi, min tus akus
Na se ftásun de borun
Pláka tha ‘chi na su pun pos ise ídios m’ aftus
Mi se niázi, min tus akus
Na s‘ alláksun prospathun
Tha se vlépun, tha gelun, ma brostá tus tha to vrun
Mi ginese m’ ólus kalós, anágki den tus échis
Afti pu de su kánun pia, makriá
Άse stin ákri pseftikus prígkipes m’ alogákia
Paliátsus, gelotopius, anthrópus anthropákia
Mi se niázi, min tus akus
Na se ftásun de borun
Pláka tha ‘chi na su pun pos ise ídios m’ aftus
Mi se niázi, min tus akus
Na s‘ alláksun prospathun
Tha se vlépun, tha gelun, ma brostá tus tha to vrun
|
