Γεννιέται ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο
Η αγάπη πόλεμος, πόρτα που ανοίγει
Μέσα στα σπλάχνα σταλάζει λίγο φως
Είναι φεγγίτες τα σώματα που σμίγουν.
Πλάι μου βαδίζεις σαν δέντρο σκιερό
Κάτω από έναν ήλιο δίχως ηλικία
Τα μάτια σου είναι κρήνες ονείρου όπου παν
Συχνά και ξεδιψάν τα άγρια θηρία.
Αλλάζει ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο
Μεταμορφώνεται, όλα αγιάζουν
Ο σκλάβος βγάζει στους ώμους του φτερά
Παύεις να είσαι ένας ακόμα ίσκιος.
Ζητάω το πρόσωπό σου, ξανά παραληρώ
Βραγιά των γιασεμιών και στην πληγή αλάτι
Αγκάθι του θανάτου, αυγή του φεγγαριού
Γραφή θαλασσινή απάνω στον βασάλτη.
Μικραίνει ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο
Γίνεται η κάμαρα κέντρο του κόσμου
Και μισανοίγεις σαν φρούτο ώριμο
Ή σαν αστέρι εκρήγνυται και σβήνει.
Η φούστα σου παφλάζει φτιαγμένη από νερό
Τα κόκαλά μου βρέχει με τη μία
Μα όσο και να βρέχεις δε θα φοβηθώ
Γιατί είναι η κοιλιά σου ηλιόλουστη πλατεία.
Γυμνός ο κόσμος όταν κυλιούνται δυο
Από τον ίλιγγο πάνω στη χλόη
Λύνονται οι κάβοι, σαλπάρουν οι ψυχές
Ο χώρος είναι σιωπή και φως μονάχα.
|
Genniéte o kósmos ótan filiunte dio
I agápi pólemos, pórta pu anigi
Mésa sta spláchna stalázi lígo fos
Ine fengites ta sómata pu smígun.
Plái mu vadízis san déntro skieró
Káto apó énan ílio díchos ilikía
Ta mátia su ine krínes oniru ópu pan
Sichná ke ksedipsán ta ágria thiría.
Allázi o kósmos ótan filiunte dio
Metamorfónete, óla agiázun
O sklávos vgázi stus ómus tu fterá
Pafis na ise énas akóma ískios.
Zitáo to prósopó su, ksaná paraliró
Oragiá ton giasemión ke stin pligí aláti
Agkáthi tu thanátu, avgí tu fengariu
Grafí thalassiní apáno ston vasálti.
Mikreni o kósmos ótan filiunte dio
Ginete i kámara kéntro tu kósmu
Ke misanigis san fruto órimo
Ή san astéri ekrígnite ke svíni.
I fusta su paflázi ftiagméni apó neró
Ta kókalá mu vréchi me ti mía
Ma óso ke na vréchis de tha fovithó
Giatí ine i kiliá su iliólusti platia.
Gimnós o kósmos ótan kiliunte dio
Apó ton ílingo páno sti chlói
Línonte i kávi, salpárun i psichés
O chóros ine siopí ke fos monácha.
|