Κόλλησαν οι μέρες στο ψυγείο,
σα να πάγωσε στην πόρτα του ο χρόνος.
Μια ρωγμή του γέλιου ο πόνος.
κι η αγάπη έν’ αχόρταγο θηρίο.
Κρέμονται οι μέρες στο μπαλκόνι
όπως κάποιος που απειλεί να πέσει κάτω.
Να, το φως του ήλιου, να το!
μ’ ένα νεύμα με ξυπνά και με καρφώνει.
Κι όσο φεύγεις μακριά
τόσο έρχομαι κοντά σου
σαν τ’ αγέρι που φυσά
και χορεύει στα μαλλιά σου.
Κρύφτηκαν οι μέρες στο κρεβάτι,
σα να ντράπηκαν τα μάτια τους να δείξουν,
σα να βιάστηκαν να λήξουν,
όπου μ’ άνοιξαν πληγές θα ρίξω αλάτι.
Κι όσο φεύγεις μακριά
τόσο έρχομαι κοντά σου
σαν τ’ αγέρι που φυσά
και χορεύει στα μαλλιά σου.
|
Kóllisan i méres sto psigio,
sa na págose stin pórta tu o chrónos.
Mia rogmí tu géliu o pónos.
ki i agápi én’ achórtago thirío.
Krémonte i méres sto balkóni
ópos kápios pu apili na pési káto.
Na, to fos tu íliu, na to!
m’ éna nevma me ksipná ke me karfóni.
Ki óso fevgis makriá
tóso érchome kontá su
san t’ agéri pu fisá
ke chorevi sta malliá su.
Kríftikan i méres sto kreváti,
sa na ntrápikan ta mátia tus na diksun,
sa na viástikan na líksun,
ópu m’ ániksan pligés tha ríkso aláti.
Ki óso fevgis makriá
tóso érchome kontá su
san t’ agéri pu fisá
ke chorevi sta malliá su.
|