Κάνει κρύο και παγώνουνε στο χρόνο οι στιγμές.
Πριν το αντίο, ξαπλωμένοι να μετράμε στο ταβάνι τις ρωγμές.
Ένα σώμα, ένα σύμπλεγμα από πάντα ταιριαστό.
Λίγο ακόμα απομένει, δώσ’ μου άλλη μι’ αγκαλιά να ξεχαστώ.
Μέσα στα χιόνια της Βιέννης είσαι αέρας που περνάς.
Όταν φεύγεις που πηγαίνεις και σε ποια ζωή γυρνάς;
Να `ξερες πόσα μου παίρνεις έτσι αέρας που περνάς.
Πάντα λίγο, δεν αντέχει η ευτυχία για πολύ.
Σου ανοίγω κι ασφαλίζω μη σε πάρουν από μένα οι πολλοί.
Ήρθε η ώρα, πότε πέρασε μια ολόκληρη ζωή;
Φύγε τώρα όσο ελπίζω πως μια μέρα θα ξυπνήσουμε μαζί.
Μέσα στα χιόνια της Βιέννης είσαι αέρας που περνάς.
Όταν φεύγεις που πηγαίνεις και σε ποια ζωή γυρνάς;
Να `ξερες πόσα μου παίρνεις έτσι αέρας που περνάς.
|
Káni krío ke pagónune sto chróno i stigmés.
Prin to antío, ksaploméni na metráme sto taváni tis rogmés.
Έna sóma, éna síblegma apó pánta teriastó.
Lígo akóma apoméni, dós’ mu álli mi’ agkaliá na ksechastó.
Mésa sta chiónia tis Iénnis ise aéras pu pernás.
Όtan fevgis pu pigenis ke se pia zoí girnás;
Na `kseres pósa mu pernis étsi aéras pu pernás.
Pánta lígo, den antéchi i eftichía gia polí.
Su anigo ki asfalízo mi se párun apó ména i polli.
Ήrthe i óra, póte pérase mia olókliri zoí;
Fíge tóra óso elpízo pos mia méra tha ksipnísume mazí.
Mésa sta chiónia tis Iénnis ise aéras pu pernás.
Όtan fevgis pu pigenis ke se pia zoí girnás;
Na `kseres pósa mu pernis étsi aéras pu pernás.
|