Το τοπίο μου θολό
δε βλέπω πια για να σκεφτώ
τι είναι λάθος τι σωστό
Μια αγκαλιά και δυο φιλιά
και κάνω λάθη στη σειρά
σφάλμα, σφάλμα τα μετρώ
Τι κι αν ματώσω,
τα πάντα θα δώσω αφού σε θέλω τόσο
χίλια λάθη μετρώ
ας τα πληρώσω
δε θα γλιτώσω αφού σε θέλω τόσο
κάθε βράδυ χίλια λάθη
Μα σαν μας βρίσκει το πρωί
ξεχνάω τα πως και τα γιατί
και ξεκινάω απ’ την αρχή
Δώσε μου κάτι να πιαστώ
μια αφορμή για να πειστώ
πως ό,τι θέλω θες κι εσύ
|
To topío mu tholó
de vlépo pia gia na skeftó
ti ine láthos ti sostó
Mia agkaliá ke dio filiá
ke káno láthi sti sirá
sfálma, sfálma ta metró
Ti ki an matóso,
ta pánta tha dóso afu se thélo tóso
chília láthi metró
as ta pliróso
de tha glitóso afu se thélo tóso
káthe vrádi chília láthi
Ma san mas vríski to pri
ksechnáo ta pos ke ta giatí
ke ksekináo ap’ tin archí
Dóse mu káti na piastó
mia aformí gia na pistó
pos ó,ti thélo thes ki esí
|