Η ζωή θέλει δυο για ν’ αντέξει το όνειρο.
Αν σου λείψω και ψάξεις,
μίλησέ μου με πράξεις
κι έτσι θα βρω διέξοδο σ’ ένα χαμόγελο.
Η αιτία να γίνει
για πορείες που σμίγει.
Κι όταν θα με πάρεις αγκαλιά,
με μια ανάσα πόσα βγαίνουνε φιλιά
να σου δώσω;
Κι όταν θα σε βλέπω από μακριά,
θα προσμένω μια σου λέξη, μια ματιά.
Να μου τάξεις πως υπάρχει μετά.
Ώρες περνώ παρέα μ’ ένα ραδιόφωνο.
Τα τραγούδια εικόνες και τα μάτια μου οθόνες,
προβάλλουν μελό ήρωες που αναζητούν σκοπό
σε φιλιά κι υποσχέσεις από εφήμερες σχέσεις.
Μα σαν έρθεις και με πάρεις αγκαλιά
με μια ανάσα πόσα βγαίνουνε φιλιά
να σου δώσω;
Κι όταν θα σε βλέπω από μακριά
θα προσμένω μια σου λέξη, μια ματιά.
Να μου τάξεις πως υπάρχει μετά.
|
I zoí théli dio gia n’ antéksi to óniro.
An su lipso ke psáksis,
mílisé mu me práksis
ki étsi tha vro diéksodo s’ éna chamógelo.
I etía na gini
gia pories pu smígi.
Ki ótan tha me páris agkaliá,
me mia anása pósa vgenune filiá
na su dóso;
Ki ótan tha se vlépo apó makriá,
tha prosméno mia su léksi, mia matiá.
Na mu táksis pos ipárchi metá.
Ώres pernó paréa m’ éna radiófono.
Ta tragudia ikónes ke ta mátia mu othónes,
provállun meló íroes pu anazitun skopó
se filiá ki iposchésis apó efímeres schésis.
Ma san érthis ke me páris agkaliá
me mia anása pósa vgenune filiá
na su dóso;
Ki ótan tha se vlépo apó makriá
tha prosméno mia su léksi, mia matiá.
Na mu táksis pos ipárchi metá.
|