|
Ένιωσα τη βέρα στο μεσιανό του δάχτυλο
Πρώτη φορά μου παίρνανε
Τόσο χρυσάφι μέσα από τα χέρια
Ήθελε να ζήσει
Όσο θέλουμε κι εμείς
Κι όμως τον σκοτώσαν
Είχε ένα χαμόγελο
Σαν τη στιγμή που στρίβω τη γωνιά
Και βλέπω φως
Στο παράθυρό σου
Κι όμως τον σκοτώσανε
Μπόρεσε και δέχτηκε πως θα τον ξεχάσουμε
Όπως ξεχνάς μια πέτρα που κρατάει το σπίτι σου
Κι όμως τον σκοτώσανε
Κοίτα να πας στην ξαδέρφη του Κωστή
Μόνο πρόσεξε μην κλάψεις
Όπως βουρκώνουνε τα μάτια των ποιητών
Που έχουν έτοιμο το δάκρυ
Σαν τους σοφέρ το κλάξον μες στην πολυκοσμία
Να κάτσεις να τα πείτε
Όπως μιλάνε οι ζωντανοί
Να θυμηθείτε τα μάτια που σκοπεύουν
Μια ντροπή πιο κάτω από τον ώμο
Τα μάτια που κοιτάνε
Μια τελευταία φορά πιο πάνω από τις στέγες
Μα πριν απ’ όλα μην ξεχάσεις
Πως απ’ τους δέκα που τον ρίξαν
Οι εφτά
Ήταν άλλοτε δικοί μας
Απ’ τους εφτά
Οι τρεις
Εσείς οι δυο που δεν πιστέψατε ακόμα
Πως ένα μπλε σακάκι
Ξεμαθαίνει να αγκαλιάζει
Μόλις κλείνει κρεμασμένο στο ντουλάπι δυο λεφτά
Κι εγώ
Που τάχα θα προστάξω
Τα χάρτινα στήθη των στίχων
Να σώσω τον Κωστή
Απ’ την ανωνυμία
|
Έniosa ti véra sto mesianó tu dáchtilo
Próti forá mu pernane
Tóso chrisáfi mésa apó ta chéria
Ήthele na zísi
Όso thélume ki emis
Ki ómos ton skotósan
Iche éna chamógelo
San ti stigmí pu strívo ti goniá
Ke vlépo fos
Sto paráthiró su
Ki ómos ton skotósane
Bórese ke déchtike pos tha ton ksechásume
Όpos ksechnás mia pétra pu kratái to spíti su
Ki ómos ton skotósane
Kita na pas stin ksadérfi tu Kostí
Móno prósekse min klápsis
Όpos vurkónune ta mátia ton piitón
Pu échun étimo to dákri
San tus sofér to klákson mes stin polikosmía
Na kátsis na ta pite
Όpos miláne i zontani
Na thimithite ta mátia pu skopevun
Mia ntropí pio káto apó ton ómo
Ta mátia pu kitáne
Mia teleftea forá pio páno apó tis stéges
Ma prin ap’ óla min ksechásis
Pos ap’ tus déka pu ton ríksan
I eftá
Ήtan állote diki mas
Ap’ tus eftá
I tris
Esis i dio pu den pistépsate akóma
Pos éna ble sakáki
Ksematheni na agkaliázi
Mólis klini kremasméno sto ntulápi dio leftá
Ki egó
Pu tácha tha prostákso
Ta chártina stíthi ton stíchon
Na sóso ton Kostí
Ap’ tin anonimía
|
