|
Σαν πετράδια που έχασαν το φως
τα μάτια σου κοιτώ που ξέχασαν να κλαίνε
κι αν τα χείλη σφράγισε ο καιρός
ν’ ακούσω προσπαθώ κουβέντες που δεν λένε
Είναι κάτι μέρες άδειες σαν λευκό χαρτί
που χαμένη βγαίνει η αγάπη
φύλακα άγγελό σου έχεις κάνει τη σιωπή
και κανένας απ’ τους δυο μας ποτέ δε θα μάθει
πως φτάσαμε ως εδώ…
Όσα δεν μπορείς να φανταστείς και να υποσχεθείς
τόσα μια καρδιά ζητάς ν’αντέξει
Μες στο θέατρο του πόνου αυτό
στο άδειο σκηνικό η αυλαία πρέπει πια να πέσει
Είναι κάτι μέρες άδειες σαν λευκό χαρτί
που χαμένη βγαίνει η αγάπη
φύλακα άγγελό σου έχεις κάνει τη σιωπή
και κανένας απ’ τους δυο μας ποτέ δε θα μάθει
πως φτάσαμε ως εδώ…
|
San petrádia pu échasan to fos
ta mátia su kitó pu kséchasan na klene
ki an ta chili sfrágise o kerós
n’ akuso prospathó kuvéntes pu den léne
Ine káti méres ádies san lefkó chartí
pu chaméni vgeni i agápi
fílaka ángeló su échis káni ti siopí
ke kanénas ap’ tus dio mas poté de tha máthi
pos ftásame os edó…
Όsa den boris na fantastis ke na iposchethis
tósa mia kardiá zitás n’antéksi
Mes sto théatro tu pónu aftó
sto ádio skinikó i avlea prépi pia na pési
Ine káti méres ádies san lefkó chartí
pu chaméni vgeni i agápi
fílaka ángeló su échis káni ti siopí
ke kanénas ap’ tus dio mas poté de tha máthi
pos ftásame os edó…
|
