Κάποιος προσπάθησε στον ήλιο να περάσει
Άφησε πίσω του τη νύχτα τη φωτιά
Έψαξε μέσα του το άπειρο να πιάσει
Κάποιος ονείρεψε πως δεν έχει σκιά
Το άσπρο χρώμα από τον σάκο του γλιστρούσε
Κάποιο τον ρώτησαν αν ήταν από δω
Και πώς μπορούσε τον χρόνο και νικούσε
Και πώς μπορούσε και κοιτούσε ουρανό
Κάποιος αρνήθηκε τον πόνο να κοιτάξει
Για αυτόν λέει έχει αλλάξει ο καιρός
Και μια άλλη αλήθεια πια τον είχε υποτάξει
Ήταν κοντά του ο καινούριος εαυτός
Κάποιος δοκίμασε τη μοίρα να πειράξει
Κι έγινε άνεμος και βγήκε μακριά
Ένιωσε έρωτα και έβγαλε φτερά
Κάποιος ταξίδεψε πιο πέρα απ’ τα πουλιά
Ο ήχος τώρα μες στα αφτιά του τραγουδάει
Η μέρα πλέκει μέσ’ τα μάτια του το φως
Είναι στ’ αλήθεια ζωντανός
Είναι ένας μικρός Θεός
Είναι, είναι ναι
Είναι, είναι, είναι, είναι είναι ναι
|
Kápios prospáthise ston ílio na perási
Άfise píso tu ti níchta ti fotiá
Έpsakse mésa tu to ápiro na piási
Kápios onirepse pos den échi skiá
To áspro chróma apó ton sáko tu glistruse
Kápio ton rótisan an ítan apó do
Ke pós boruse ton chróno ke nikuse
Ke pós boruse ke kituse uranó
Kápios arníthike ton póno na kitáksi
Gia aftón léi échi alláksi o kerós
Ke mia álli alíthia pia ton iche ipotáksi
Ήtan kontá tu o kenurios eaftós
Kápios dokímase ti mira na piráksi
Ki égine ánemos ke vgíke makriá
Έniose érota ke évgale fterá
Kápios taksídepse pio péra ap’ ta puliá
O íchos tóra mes sta aftiá tu tragudái
I méra pléki més’ ta mátia tu to fos
Ine st’ alíthia zontanós
Ine énas mikrós Theós
Ine, ine ne
Ine, ine, ine, ine ine ne
|