Τώρα που τραβάμε χωριστά
νιώθω σαν χαλίκι μες στο δρόμο
που ο καθένας πάνω του πατά,
κι εγώ λιώνω, κι εγώ λιώνω απ’ τον πόνο.
Και πεθαίνω, πεθαίνω, πεθαίνω
σαν το δέντρο που είναι κομμένο,
με τα όνειρα ξεριζωμένα
και πεθαίνω, και πεθαίνω για σένα.
Τώρα που δεν είμαστε μαζί
κι η καρδιά μου έγειρε στο χώμα
σκέφτομαι που μου ’δωσες εσύ
του Ιούδα το φιλί στο στόμα.
Και πεθαίνω, πεθαίνω, πεθαίνω
σαν το δέντρο που είναι κομμένο,
με τα όνειρα ξεριζωμένα
και πεθαίνω, και πεθαίνω για σένα.
|
Tóra pu traváme choristá
niótho san chalíki mes sto drómo
pu o kathénas páno tu patá,
ki egó lióno, ki egó lióno ap’ ton póno.
Ke petheno, petheno, petheno
san to déntro pu ine komméno,
me ta ónira kserizoména
ke petheno, ke petheno gia séna.
Tóra pu den imaste mazí
ki i kardiá mu égire sto chóma
skéftome pu mu ’doses esí
tu Iuda to filí sto stóma.
Ke petheno, petheno, petheno
san to déntro pu ine komméno,
me ta ónira kserizoména
ke petheno, ke petheno gia séna.
|