Και σ’ αναζήτησα
όπως ζητάει τον ήλιο το χρυσάνθεμο
σ’ αναζήτησα
Και σε συνήθισα
όπως συνήθισα το φως τον άνεμο
σε συνήθισα
Τίποτα πια να πω, δε γίνεται
όπου κι αν πάω, όπου σταθώ
ο εαυτός μου όλος κλείνεται
μέσα στη λέξη σ’ αγαπώ
Είσαι για μένανε
τ’ άστρο που φέγγει στην βραδιά τ’ αμίλητο
είσαι για μένανε
Μαζί με σένανε
δεν είμαι πια παιδί ορφανό κι αφίλητο
μαζί με σένανε
|
Ke s’ anazítisa
ópos zitái ton ílio to chrisánthemo
s’ anazítisa
Ke se siníthisa
ópos siníthisa to fos ton ánemo
se siníthisa
Típota pia na po, de ginete
ópu ki an páo, ópu stathó
o eaftós mu ólos klinete
mésa sti léksi s’ agapó
Ise gia ménane
t’ ástro pu féngi stin vradiá t’ amílito
ise gia ménane
Mazí me sénane
den ime pia pedí orfanó ki afílito
mazí me sénane
|