Βάσανα, πίκρες και καημοί,
αφήστε με για λίγο,
θέλω με το χαμόγελο, αχ!
απ’ τη ζωή να φύγω.
Είναι ωραία η ζωή
μα εγώ πια τηνε χάνω,
δεν θέλω, μάνα μου γλυκιά, αχ!,
δεν θέλω να πεθάνω.
Αφήστε με άλλη μια φορά
τον ήλιο ν’ αντικρίσω,
γιατί μέσα στη μαύρη γη, αχ!
τα νιάτα μου θα κλείσω.
Είναι ωραία η ζωή
μα εγώ πια τηνε χάνω,
δεν θέλω, μάνα μου γλυκιά, αχ!,
δεν θέλω να πεθάνω.
Σκοτούρες, ντέρτια και καημοί,
αφήστε με να ζήσω,
τον κόσμο αυτόν τον ψεύτικο, αχ!
θέλω να τον γλεντήσω.
|
Oásana, píkres ke kaimi,
afíste me gia lígo,
thélo me to chamógelo, ach!
ap’ ti zoí na fígo.
Ine orea i zoí
ma egó pia tine cháno,
den thélo, mána mu glikiá, ach!,
den thélo na petháno.
Afíste me álli mia forá
ton ílio n’ antikríso,
giatí mésa sti mavri gi, ach!
ta niáta mu tha kliso.
Ine orea i zoí
ma egó pia tine cháno,
den thélo, mána mu glikiá, ach!,
den thélo na petháno.
Skotures, ntértia ke kaimi,
afíste me na zíso,
ton kósmo aftón ton pseftiko, ach!
thélo na ton glentíso.
|