Με κανα δυό στιχάκια μου για πρόσχημα
παρκάρω τ’ όχημα και σου μιλάω
και συ που ξέρω πως δε νοιάζεσαι
τάχα ταράζεσαι που σ’ αγαπάω
Παίζεις με την ευαισθησία μου
μα την ουσία μου δεν την προσέχεις
και στης καρδιάς μου τα σκιρτήματα
άλλα προβλήματα λες ότι έχεις
R:Και τι ζητάω,τί ζητάω
Μια ευκαιρία στον Παράδεισο να πάω…
Με κανα δυό στιχάκια μου για πρόσχημα
κερνάω ρόφημα στο κυλικείο
κι ενώ να ‘ρθω μου απαγόρευες
εσύ αγόρευες μ’ αυτούς τους δύο
Είπες μετά πως με περίμενες
δε με περίμενες η μοίρα το ‘χει
κι όταν στα χέρια μου σε κράτησα
εκεί την πάτησα και είπες όχι
R:Και τι ζητάω
|
Me kana dió stichákia mu gia próschima
parkáro t’ óchima ke su miláo
ke si pu kséro pos de niázese
tácha tarázese pu s’ agapáo
Pezis me tin evesthisía mu
ma tin usía mu den tin proséchis
ke stis kardiás mu ta skirtímata
álla provlímata les óti échis
R:Ke ti zitáo,tí zitáo
Mia efkería ston Parádiso na páo…
Me kana dió stichákia mu gia próschima
kernáo rófima sto kilikio
ki enó na ‘rtho mu apagóreves
esí agóreves m’ aftus tus dío
Ipes metá pos me perímenes
de me perímenes i mira to ‘chi
ki ótan sta chéria mu se krátisa
eki tin pátisa ke ipes óchi
R:Ke ti zitáo
|