|
Έπεσε η νύχτα σκοτεινή
Κι αγκαλιά μου η αδειανή πες μου τι φταίει
Που έγινε όλη μου η ζωή
Μια φυσαρμόνικα βραχνή, φάλτσα και κλαίει
Και όταν άρχισε η βροχή
Έγινε στάλα που κυλάει πάνω στο τζάμι
Κι εγώ χορεύω ως το πρωί
Βαδίζω πάνω στο σκοινί και λέω φτάνει
Καίει το σώμα, καίει το στόμα, καίει το φιλί
Μια ματιά σου δώσ’ μου ακόμα, μια σταλιά ζωή
Καίει το σώμα, καίει το στόμα, καίει το φιλί
Καίει ακόμα τ’ άδειο στρώμα, κόβει σαν γυαλί
Έπεσε η νύχτα από νωρίς
Κι ο πόνος δυο φορές βαρύς που δεν αντέχω
Ρίχνω το δίχτυ μου στο χθες
Κι απ’ τις πληγές τις ανοιχτές σε σένα τρέχω
Έπεσε η νύχτα σκοτεινή
Μα εσύ δε νοιάστηκες στιγμή πως το περνάω
Που όλο γυρεύω αφορμή
Ψάχνω κρεβάτι και κορμί να μην πονάω
|
Έpese i níchta skotiní
Ki agkaliá mu i adianí pes mu ti ftei
Pu égine óli mu i zoí
Mia fisarmónika vrachní, fáltsa ke klei
Ke ótan árchise i vrochí
Έgine stála pu kilái páno sto tzámi
Ki egó chorevo os to pri
Oadízo páno sto skiní ke léo ftáni
Kei to sóma, kei to stóma, kei to filí
Mia matiá su dós’ mu akóma, mia staliá zoí
Kei to sóma, kei to stóma, kei to filí
Kei akóma t’ ádio stróma, kóvi san gialí
Έpese i níchta apó norís
Ki o pónos dio forés varís pu den antécho
Ríchno to díchti mu sto chthes
Ki ap’ tis pligés tis anichtés se séna trécho
Έpese i níchta skotiní
Ma esí de niástikes stigmí pos to pernáo
Pu ólo girevo aformí
Psáchno kreváti ke kormí na min ponáo
|
