Φιλάει τα μάτια μου το φως, καινούρια μέρα
Και ένας ήλιος σαν μαγνήτης με τραβά
Κράτα το χέρι μου μη φύγω στον αέρα
Πες μου αν μείνω πως θα πάνε όλα καλά
Βόλτα στη θάλασσα κι ένας καφές στο
κέντρο
Γεμάτη μέρα με όση χώρεσε ζωή
Ξαπλώνω δίπλα σου γυμνός, πεσμένο
δέντρο
Δωσ’ μου ανάσες για να φτάσω ως το
πρωί
Πάμε όπου θέλεις, μόνο πίσω δε γυρίζω
Η νοσταλγία είναι πέτρα στο λαιμό
Ό,τι ξεχνάω, με κρατάει να συνεχίζω
Δεν είμαι φύλλο, είμαι το ίδιο το νερό
Τρώει κομμάτια η χαρά από την λύπη
Κόντρα στο φως, το σώμα γίνεται σκιά
Μέσα στα χέρια σου ό,τι έχεις κι ό,τι
λείπει
Φόβος κι ελπίδα απο τα ίδια υλικά
|
Filái ta mátia mu to fos, kenuria méra
Ke énas ílios san magnítis me travá
Kráta to chéri mu mi fígo ston aéra
Pes mu an mino pos tha páne óla kalá
Oólta sti thálassa ki énas kafés sto
kéntro
Gemáti méra me ósi chórese zoí
Ksaplóno dípla su gimnós, pesméno
déntro
Dos’ mu anáses gia na ftáso os to
pri
Páme ópu thélis, móno píso de girízo
I nostalgia ine pétra sto lemó
Ό,ti ksechnáo, me kratái na sinechízo
Den ime fíllo, ime to ídio to neró
Trói kommátia i chará apó tin lípi
Kóntra sto fos, to sóma ginete skiá
Mésa sta chéria su ó,ti échis ki ó,ti
lipi
Fóvos ki elpída apo ta ídia iliká
|